Over ons
Stichting Heksje Hasje is opgericht in juni 2024. De stichting heeft als doel het lokale volksverhaal over Heksje Hasje in Sellingen en omgeving te behouden en te promoten door middel van activiteiten en evenementen. Op dit moment bestaat het bestuur uit Wilma Musters-Hoomoedt (voorzitter), Nelleke Dragt (secretaris), Gerard Musters (penningmeester) en de algemene bestuursleden Ronald Kruize, Jantina de Roo en Mariëlle Winter.
Als stichting zijn we bekend met de geschiedenis van heksen in Westerwolde. Heksje Hasje is gebaseerd op de heks als mythisch figuur en is niet ontstaan in de context van heksenvervolgingen. We benadrukken deze scheiding om te voorkomen dat onze activiteiten op welke manier dan ook respectloos overkomen naar slachtoffers van historische vervolgingen en hun nagedachtenis. We proberen educatie en vermaak te combineren met respect voor zowel het volksverhaal als de historische context.
Geschiedenis
Het verhaal over het vriendelijke heksje Hasje werd in de jaren '90 bedacht door Annie Hoomoedt. Het door haar bedachte verhaal over Heksje Hasje die mensen door het moeras de weg wees, is een vervlechting van verschillende sagen. Tot zo’n tien jaar geleden was Heksje Hasje goed vertegenwoordigd in Sellingen.
Ze kreeg in 1995 een eigen standbeeld. Deze werd door de Rabobank geplaatst voor de toenmalige Rabobankvestiging in Sellingen. Ook was er een restaurant genaamd ‘De Heksenketel’, lokale winkels verkochten ansichtkaarten en Leo v/d Ham en Bert Slijkhuis maakten het nummer ‘Het lied van Heksje Hasje’. Wilma: “Maar als we het niet actief blijven uitdragen, zakt het verhaal als verbindende factor weg.” Stichting Heksje Hasje wil het volksverhaal daarom nieuw leven inblazen en weer een rol laten spelen in de lokale gemeenschap.
Interessant feit: het bronzen standbeeld van Heksje Hasje voor de Rabobank werd in 2017 helaas gestolen. Gelukkig werd het in 2020 weer vervangen. Het vervangende beeld is gemaakt door de plaatselijke kunstenaar Klaas Jan Wind. En dit keer is het niet van brons. Zo is het beeld hopelijk minder diefstalgevoelig. Zie de video hieronder voor de onthulling van het vervangende beeld op 28 mei 2020.
Het verhaal
Heel, heel lang geleden, toen in Westerwolde alles nog moeras, veen en weide was, leefde er in onze omgeving een heksje temidden van andere heksen, trollen en witte wieven. Dit heksje was erg klein en had altijd koude voeten van het drabbige moeras. Ze was vaak verkouden en niesde daarom ontzettend veel. "Hatsjie, hatsjie"... Al gauw noemden ze haar daarom "Hasje".
Ze werd veel geplaagd door iedereen, vooral door die akelige witte wieven die aan de oevers van het kleine riviertje huisden. Hasje besloot om maar te verhuizen, ze steeg op haar bezempje en zwierf over de moerassen en het Westerwoud. Opeens zag ze een kleine heuvel met berken en wilgen. "Hier blijf ik", dacht ze. Ze maakte warme slofjes van zachte blaadjes en een stel nieuwe bezempjes van wilgentakken. Als het donker werd stookte ze een vuurtje om zich te warmen en om een beetje licht te hebben. De weinige mensen die 's avonds hun weg zochten over de tangen (zandpaden) door het moeras, zagen het lichtschijnsel en belandden op Hasje's heuvel van waar ze de volgende dag hun weg weer vonden.
Als Hasje op haar bezem rondvloog en kwaadwillende mensen zag aankomen, ging ze vlug naar beneden en doofde het vuurtje, zodat ze verdwaalden met alle gevolgen vandien. Zo verging het ook een rijke koning, die met een kar goud door het moeras reisde. Hasje had vernomen dat hij zijn onderdanen had uitgemergeld en ze zeer slecht had behandeld en toen hij vlak bij de heuvel was, doofde ze het vuur. Hij was bijna boven toen de wagen wegzakte, kantelde en met de koning in het moeras zonk. Tot nu toe heeft men nog niets van het goud opgedolven!
Zo langzamerhand noemden de mensen die zandheuvel "Hasjesberg", later werd het verhaspeld tot Hasseberg of Hasselberg... Er kwamen door de jaren heen steeds meer mensen wonen in Westerwolde, deze gingen het veen uitgraven en er ontstonden vennen en bouwland.
Het moeras verdween, er werd gezaaid en geoogst. Hasje begon zich steeds minder op haar gemak te voelen in het Westerwoldse land en vloog op haar bezem zuidoostwaarts verder en verder tot ze zich weer neerliet op een hogere en meer beboste heuvel in de buurt van een grote rivier midden in Duitsland. Daar ligt dan nu ook een plaatsje Hasselberg waar Hasje en haar familie nog altijd wonen en zich thuis voelen.
Misschien, als je op een donkere avond of nacht eens op de Hasseberg gaat kijken, vind je nog familie van haar tussen de struiken of in een holle boom. En ... als je een vuurtje in het donker ziet op de Hasseberg, dan weet je het zeker!